กาเหลวไหลเป็นตัวละครในเรื่องโลลชาดก  ติกนิบาต  ในนิบาตชาดก  

 

ในแผ่นดินพระเจ้าพรหมทัตแห่งกรุงพาราณสี  มีพ่อครัวของเศรษฐีคนหนึ่งเอากระเช้ามาตั้งทำรังใกล้โรงครัวให้เป็นที่อยู่ของนกพิราบเพื่อสร้างบุญกุศล  ในครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นนกพิราบมาอาศัยอยู่ในกระเช้านั้น

 

ต่อมามีกาตัวหนึ่งบินมาจับอยู่ชายคาโรงครัว  เห็นปลาและเนื้อที่พ่อครัวทำไว้ดูน่ากิน  จึงคิดจะอาศัยนกพิราบเพื่อให้ได้สมประสงค์  กาบินติดตามนกพิราบโพธิสัตว์เข้าป่าหาอาหาร  นกพิราบสงสัยถามกาว่าตนกินพืช  กากินเนื้อ  เหตุใดกาจึงติดตามตนไปหาอาหาร  กาบอกว่าตนชอบนกพิราบที่มีกิริยามารยาทดีจึงขอเป็นสหาย  นกพิราบเห็นกาอ่อนน้อมก็รับกาไว้เป็นสหาย  กาทำเป็นหาอาหารเหมือนนกพิราบแต่ลับหลังก็จิกหนอนกิน  ตกเย็นนกพิราบโพธิสัตว์ก็พากากลับมาโรงครัวด้วย  พ่อครัวเห็นนกพิราบพาเพื่อนมาก็ตั้งกระเช้าข้าวลีบให้กา

 

วันหนึ่งมีคนนำปลาและเนื้อจำนวนมากมาให้เศรษฐี  กาเห็นเป็นโอกาสที่จะได้กิน  รุ่งเช้าเมื่อนกพิราบชวนไปหาอาหาร  กาบอกว่าตนป่วยเป็นโรคอาหารไม่ย่อย  นกพิราบรู้ทันว่ากาต้องการกินเนื้อ  แต่กาก็ยังคงยืนยันว่าตนไม่สบาย  นกพิราบจึงได้แต่เตือนกาไม่ให้ประมาท  ครั้นพ่อครัวทำอาหารเสร็จแล้วก็เอาฝาชีครอบไว้  แล้วออกไปยืนที่ประตูโรงครัวเพื่อให้เหงื่อแห้ง  ครั้นได้ยินเสียงกริก ๆ ก็หันมาดูเห็นกาจับอยู่เหนือฝาชี  จึงวิ่งจับกามาถอนขน  เหลือแต่ขนบนหัวให้เป็นหงอน  บดพริกขิงเครื่องเทศผสมกับเปรียงทาตัวกา  แล้วโยนกาลงกระเช้า  กาได้รับความทุกข์ทรมานมาก

 

ฝ่ายนกพิราบโพธิสัตว์กลับมาโรงครัวเห็นกาอยู่ในสภาพดังกล่าวก็เย้ยว่าเหตุใดนกยางจึงมีหงอน  การที่นกยางลอบเข้ามาอยู่ในรังกาจะถูกกาทำร้ายถึงชีวิต  ควรรีบหนีไป  กาได้ฟังก็สารภาพว่าตนเป็นกาเหลวไหลไม่เชื่อฟังคำเตือนของสหาย  นกพิราบโพธิสัตว์จึงสอนว่า  มนุษย์เป็นผู้มีบุญมาก  กาเป็นสัตว์เดียรัจฉานกาจึงไม่ควรกินอาหารของมนุษย์  แล้วนกพิราบโพธิสัตว์ก็บินออกจากครัวไปอาศัยอยู่ที่อื่น  ส่วนกาก็นอนถอนใจใหญ่จนตายอยู่ในกระเช้ากาเหลวไหลเป็นตัวละครในเรื่องโลลชาดก  ติกนิบาต  ในนิบาตชาดก  

 

ในแผ่นดินพระเจ้าพรหมทัตแห่งกรุงพาราณสี  มีพ่อครัวของเศรษฐีคนหนึ่งเอากระเช้ามาตั้งทำรังใกล้โรงครัวให้เป็นที่อยู่ของนกพิราบเพื่อสร้างบุญกุศล  ในครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นนกพิราบมาอาศัยอยู่ในกระเช้านั้น

 

ต่อมามีกาตัวหนึ่งบินมาจับอยู่ชายคาโรงครัว  เห็นปลาและเนื้อที่พ่อครัวทำไว้ดูน่ากิน  จึงคิดจะอาศัยนกพิราบเพื่อให้ได้สมประสงค์  กาบินติดตามนกพิราบโพธิสัตว์เข้าป่าหาอาหาร  นกพิราบสงสัยถามกาว่าตนกินพืช  กากินเนื้อ  เหตุใดกาจึงติดตามตนไปหาอาหาร  กาบอกว่าตนชอบนกพิราบที่มีกิริยามารยาทดีจึงขอเป็นสหาย  นกพิราบเห็นกาอ่อนน้อมก็รับกาไว้เป็นสหาย  กาทำเป็นหาอาหารเหมือนนกพิราบแต่ลับหลังก็จิกหนอนกิน  ตกเย็นนกพิราบโพธิสัตว์ก็พากากลับมาโรงครัวด้วย  พ่อครัวเห็นนกพิราบพาเพื่อนมาก็ตั้งกระเช้าข้าวลีบให้กา

 

วันหนึ่งมีคนนำปลาและเนื้อจำนวนมากมาให้เศรษฐี  กาเห็นเป็นโอกาสที่จะได้กิน  รุ่งเช้าเมื่อนกพิราบชวนไปหาอาหาร  กาบอกว่าตนป่วยเป็นโรคอาหารไม่ย่อย  นกพิราบรู้ทันว่ากาต้องการกินเนื้อ  แต่กาก็ยังคงยืนยันว่าตนไม่สบาย  นกพิราบจึงได้แต่เตือนกาไม่ให้ประมาท  ครั้นพ่อครัวทำอาหารเสร็จแล้วก็เอาฝาชีครอบไว้  แล้วออกไปยืนที่ประตูโรงครัวเพื่อให้เหงื่อแห้ง  ครั้นได้ยินเสียงกริก ๆ ก็หันมาดูเห็นกาจับอยู่เหนือฝาชี  จึงวิ่งจับกามาถอนขน  เหลือแต่ขนบนหัวให้เป็นหงอน  บดพริกขิงเครื่องเทศผสมกับเปรียงทาตัวกา  แล้วโยนกาลงกระเช้า  กาได้รับความทุกข์ทรมานมาก

 

ฝ่ายนกพิราบโพธิสัตว์กลับมาโรงครัวเห็นกาอยู่ในสภาพดังกล่าวก็เย้ยว่าเหตุใดนกยางจึงมีหงอน  การที่นกยางลอบเข้ามาอยู่ในรังกาจะถูกกาทำร้ายถึงชีวิต  ควรรีบหนีไป  กาได้ฟังก็สารภาพว่าตนเป็นกาเหลวไหลไม่เชื่อฟังคำเตือนของสหาย  นกพิราบโพธิสัตว์จึงสอนว่า  มนุษย์เป็นผู้มีบุญมาก  กาเป็นสัตว์เดียรัจฉานกาจึงไม่ควรกินอาหารของมนุษย์  แล้วนกพิราบโพธิสัตว์ก็บินออกจากครัวไปอาศัยอยู่ที่อื่น  ส่วนกาก็นอนถอนใจใหญ่จนตายอยู่ในกระเช้า