ไกรสรสีหะ หรือไกรสรราชสีห์*เป็นราชสีห์ในเรื่องไตรภูมิกถา มีกายสีขาวงามดังหอยสังข์ที่ฝนมาใหม่ ๆ ความสง่างามของไกรสรสีหะได้ปรากฏดังคำบรรยายต่อไปนี้

ไกรสรสีหะนั้นมีฝีปากแลปลายตีนทั้ง 4 นั้นแดง ดั่งท่านเอาน้ำคลั่งละลายด้วยน้ำชาดหรคุณทา ทั้งปากทั้งท้องแดงดั่งนั้นโสด เป็นแนวแดงแต่หัวตลอดรอบจนหลัง อ้อมลงไปแค่งขาปากหลังแดงดั่งรัดสะเอวนั้น...มีสร้อยอันอ่อนดั่งนั้น งามดั่งท่านเอาผ้าแดงอันมีค่าได้แสนตำลึงทอง แลเอามาพาดเหนือตนไกรสรสีหะนั้น ในตัวไกรสรสีหะนั้นที่ขาวก็ขาวงามนักหนาดั่งหอยสังข์อันท่านฝนใหม่

ไกรสรสีหะอาศัยอยู่ที่คูหาทองหรือคูหาแก้ว เมื่อไกรสรสีหะออกมาเดินเล่นอยู่หน้าคูหา ด้วยพลังอันมากมายอาการที่เดินนั้นจึงรวดเร็วจนมองเห็นเหมือนเป็นดวงไฟสีแดงสว่าง เคลื่อนไปเคลื่อนมา “ครั้นดูพลันงามนักดั่งผู้มีกำลัง และถือดุ้นไฟแกว่งไปโดยกำลังเมื่อเดือนดับนั้นแล”

และเมื่อไกรสรสีหะเต้นไปเต้นมาเล่นอยู่นั้น สามารถเต้นได้สูงถึง 7 ชั่ววัวมอ (ชั่ววัวมอหนึ่งไกลเท่ากับวัวร้อง 1 ครั้ง) เมื่อเต้นไปข้างหน้าได้ถึง 20 ชั่ววัวมอ ความแรงและเร็วของไกรสรสีหะนั้นอาจกล่าวได้ว่า “เร็วกว่าเสียง” ดังนี้ “มันเต้นไปนั้นเร็วนักแล

ส่วนลมบันลือเสียงอยู่ มันยืนอยู่ฟัง มันได้ยินเสียงภายหลังเล่าเพราะมันเร็วนัก” นอกจากพละกำลังอันมหาศาลของไกรสรสีหะแล้ว เสียงของไกรสรสีหะก็มีพลังอันมหัศจรรย์ดั่งเสียงฟ้าลั่น เช่น “ก็ร้องด้วยเสียงอันแรง 3 คาบ และเสียงนั้นไปไกลได้ 3 โยชน์แล แต่บรรดามีสัตว์ 2 ตีน 4 ตีนอยู่แห่งใด ๆ ก็ดี แลเสียงได้ยินเถิงใด ๆ กลัวมีตัวนั้นสั่นแลตกใจสลบอยู่บ่มิรู้สึกตนเลย” สัตว์น้ำต้องดำหนีลงไปถึงใต้พื้นน้ำและครางอยู่ แม้แต่ช้างสารในป่าเมื่อได้ยินเสียงก็ต้องร้องลั่นด้วยความกลัว ช้างบ้านที่ถูกล่ามไว้ด้วยเชือกเหล็กและเชือกหนังก็ดิ้นรนสุดกำลังและวิ่งหนีไปสิ้น

ผู้ที่สามารถฟังเสียงของไกรสรสีหะได้โดยไม่เป็นอันตรายมีเพียงผู้มีบุญคือพระโพธิสัตว์ พระอรหันตขีณาสพ ช้างอาชาไนย โคอุสุภอาชาไนย ฝูงม้าแก้วพลาหกตระกูล และไกรสรสีหะราชด้วยกันเองเท่านั้น