สุนัขจิ้งจอกโพธิสัตว์เป็นตัวละครในเรื่องสิงคาลชาดก เอกนิบาต ในนิบาตชาดก

ในสมัยพระเจ้าพรหมทัตแห่งเมืองพาราณสี พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นสุนัขจิ้งจอก อาศัยอยู่ในป่าริมฝั่งแม่น้ำ วันหนึ่งสุนัขจิ้งจอกโพธิสัตว์เที่ยวหากินไปพบซากช้างตัวใหญ่ก็ดีใจตรงเข้ากัดงวงช้างก็แข็งราวกับงอนไถ กัดที่งาก็แข็งเหมือนกัดเสา กัดหู กัดท้อง กัดส่วนใดๆ ของซากช้างก็แข็งเหนียว กัดไม่เข้า ในที่สุดไปกัดที่รูทวารของซากช้าง รู้สึกอ่อนนุ่มจึงกัดกินเรื่อยไปจนเข้าไปกินเครื่องในที่อยู่ในท้อง สุนัขจิ้งจอกพอใจที่จะอยู่อาศัยในท้องของซากช้าง เพราะเป็นที่อยู่สบาย มีอาหารบริบูรณ์

แต่เมื่อเวลาล่วงไป แสงแดดสายลมทำให้ซากช้างเหี่ยวแห้งลง ช่องทวารที่สุนัขจิ้งจอกเข้าไปก็ปิดสนิท ภายในท้องช้างมืดมิดราวกับโลกันตนรก สุนัขจิ้งจอกวิ่งวนไปมาอยู่ในนั้นด้วยความหวาดกลัว 2-3 วันต่อมาเกิดฝนตก ทำให้ซากช้างชุ่มและอ่อนนุ่ม รูทวารของช้างก็เปิดออก สุนัขจิ้งจอกรีบวิ่งออกไปทางรูแคบๆ นั้น หัวออกพ้นได้ แต่ลำตัวออกลำบากมาก ทำให้ขนหลุดออกหมดทั้งตัว สุนัขจิ้งจอกเกิดความสลดใจว่าความทุกข์ครั้งนี้ตนทำให้เกิดขึ้นเองเพราะความโลภ ไม่ใช่คนอื่นทำ ต่อไปนี้จะไม่เข้าไปในตัวซากช้างอีกแล้ว