อุรังหงัน หรืออุราหงัน*เป็นตัวละครในบทละครเรื่องยุขัน  เป็นโอรสของท้าวอุเรเซน*กับนางมะยุดา* (มะรุดา*)   และเป็นอนุชาของนางประวะลิ่ม*

เมื่อท้าวอุเรเซนรู้จากพ่อค้าเมืองอุรังยิด*ว่านางประวะลิ่มซึ่งหายตัวไปพร้อมนกหัสรังสี*ยังมีชีวิตอยู่และได้ไปเป็นมเหสีของยุขัน*อยู่ที่เมืองอุรังยิด  ก็ขอให้อุรังหงันเป็นจอมทัพนำกองทัพเรือ 500 ลำออกเดินทางไปพานางประวะลิ่มกับนกหัสรังสีกลับมา 

เมื่อถึงเมืองอุรังยิด  อุรังหงันให้ทอดสมอเรือแล้วยิงปืนใหญ่ ชาวเมืองตกใจชวนกันพายเรือไปดูเหตุการณ์  เห็นเรือสำเภาจำนวนมากก็เข้าไปสอบถาม  เมื่อรู้ว่าอุรังหงันยกทัพมาเพื่อจะพานางประวะลิ่มและนกหัสรังสีกลับเมืองอุเรเซน*ก็รีบกลับเข้าเมืองไปแจ้งเหล่าเสนา   ยุขันสั่งให้จัดรี้พลรักษาเขตแดนไว้  แต่ห้ามมิให้เคลื่อนทัพออกรบ  นางประวะลิ่มทูลขอให้ยุขันเมตตาอุรังหงันเพราะยังเยาว์อยู่

อุรังหงันรอดูเหตุการณ์อยู่ 3 วัน เมื่อไม่เห็นฝ่ายอุรังยิดยกทัพออกรบก็ปรึกษาเหล่าเสนา  เสนาต่างเกรงฤทธิ์ยุขัน อีกทั้งเกรงว่าหากอุรังหงันมีอันตราย  ท้าวอุเรเซนจะประหารพวกตน  จึงพร้อมใจกันทูลว่ายังไม่ควรเคลื่อนทัพบุกเข้าไปในเมือง  แต่ให้ทูตถือสารไปแจ้งก่อน  อุรังหงันจึงให้นำเรือสำเภาเข้าฝั่งแล้วสั่งให้ปลูกพลับพลา

เมื่อตาละบีงู*ข้าเก่าของนางประวะลิ่มหายตัวไป  อุรังหงันปรึกษาเสนาว่าจะยกทัพไปประชิดเมืองอุรังยิด แล้วส่งสารแจ้งยุขันให้คืนนางประวะลิ่มกับนกหัสรังสี  ยุขันไม่ประสงค์จะรบจึงเหาะไปที่ค่ายของอุรังหงัน สะกดไพร่พลให้หลับทั้งกองทัพ  ชโลมสุคนธ์ทั่วกายของอุรังหงัน แล้ววางสารไว้ที่ข้างแท่นบรรทม   อุรังหงันกริ้วมาก เรียกประชุมเหล่าเสนา ยืนยันว่าจะไม่ยอมอ่อนน้อมแก่ยุขันโดยเด็ดขาด  แล้วสั่งให้ทูต 2 คนถือสารไปแจ้งยุขัน   ยุขันบอกทูตว่ายินดีคืนนกหัสรังสีให้  แต่ขอเชิญอุรังหงันเข้าวังมาทำความเคารพตามประเพณีก่อน

เมื่อทูตกลับไปทูลความตามที่ยุขันสั่งแล้ว  อุรังหงันกริ้วมาก เห็นว่าเป็นกลลวงของยุขัน  และเชื่อว่าเหตุที่ฝ่ายอุรังยิดยังไม่ยอมออกรบก็เพราะต้องการรอให้ฝ่ายอุเรเซนหมดเสบียงเสียก่อน   อุรังหงันจึงสั่งให้จัดทัพออกรบในวันรุ่งขึ้น  และให้โหรหาฤกษ์  โหรคำนวณแล้วเห็นว่าจะไม่มีการรบ  จึงทูลว่าฤกษ์ไม่ดี ให้งดการรบไว้ 3 วัน  อุรังหงันจึงให้เลื่อนการเคลื่อนทัพออกไป

ครั้นพลบค่ำ  ยุขันเหาะไปยังค่ายของอุรังหงันอีกครั้ง ร่ายเวทสะกดให้ไพร่พลหลับทั้งกองทัพ แล้วอุ้มอุรังหงันเหาะเข้าเมือง  ยุขันกำบังตนประทับอยู่ข้างนางประวะลิ่ม แล้วคลายเวทให้อุรังหงันฟื้น  เมื่ออุรังหงันเห็นนางประวะลิ่มก็โกรธ ไม่ยอมทำความเคารพ และจะวิ่งหนี  แต่ยุขันขวางไว้  อุรังหงันโกรธที่ไม่เห็นตัวยุขัน  นางประวะลิ่มจึงบอกว่ายุขันอยู่ข้างๆ  แล้วให้อุรังหงันขอโทษยุขัน

(ต้นฉบับจบเพียงนี้)