ซุ่นบู๊จู๋เป็นตัวละครในเรื่องเลียดก๊ก เป็นผู้รู้ตำรากลศึก 13 อย่าง ไม่มีผู้ใดเสมอ อาศัยอยู่ ณ เขาลงฝูปลายแดนเมืองหงอ*

เมื่ออับหลี*เจ้าเมืองหงอจะยกทัพไปตีเมืองฌ้อ* ยังหาแม่ทัพไม่ได้ หงอจูสู่*จึงแนะนำซุ่นบู๊จู๋ อับหลีจึงให้หงอจูสู่ไปเชิญซุ่นบู๊จู๋มาทำงานด้วย ซุ่นบู๊จู๋ปฏิเสธ หงอจูสู่จึงว่าหากปฏิเสธตนก็จะมีความผิด ซุ่นบู๊จู๋จึงยอมไปหาอับหลี อับหลีขอเรียนตำรากลศึก 13 อย่าง ซุ่นบู๊จู๋จึงเอาตำรากลศึกให้หงอจูสู่อ่านให้อับหลีฟัง อับหลีเห็นว่าตำราลึกซึ้งแต่รี้พลของตนมีน้อยจะทำตามตำราไม่ได้ ซุ่นบู๊จู๋จึงบอกว่าถ้าเป็นคนมีฝีมือแล้วผู้หญิงหรือผู้ชายก็หัดทำศึกได้เหมือนกัน อับหลีไม่เชื่อ ซุ่นบู๊จู๋จึงขอให้จัดหญิงมาให้ 300 คน หากฝึกหัดแล้วใช้ในการศึกไม่ได้ก็จะยอมให้ลงโทษ

อับหลีจัดหญิงมาให้ 300 คนแต่หญิงเหล่านั้นไม่ฟังคำสั่ง ซุ่นบู๊จู๋จึงขอภรรยา 2 คนของอับหลีให้มาเป็นนายกองซ้ายขวาควบคุมหญิงเหล่านั้น อับหลีส่งนางจอกี๋*กับนางอิวกี๋*ภรรยาน้อยมาให้ ซุ่นบู๊จู๋สั่งว่าใครยืนที่ใดก็ให้ยืนที่นั้น ห้ามพูดคุยกัน และให้ฟังเสียงกลองเป็นสำคัญแต่หญิงทั้งสามร้อยไม่ใส่ใจ ซุ่นบู๊จู๋จึงลงโทษให้นำนางจอกี๋กับนางอิวกี๋ผู้เป็นนายกองไปฆ่าเสียตามอาญาศึก อับหลีขอชีวิตนางทั้งสองไว้แต่ซุ่นบู๊จู๋ชี้แจงว่าการสงครามจะต้องทำอย่างจริงจัง อับหลีให้สิทธิ์แล้วจะถอนคืนไม่ได้แล้วสั่งให้ทหารตัดศีรษะนางจอกี๋และนางอิวกี๋เสีย บรรดาหญิง 300 คนเห็นดังนั้นก็กลัวจึงยอมทำตามคำสั่งของซุ่นบู๊จู๋ เมื่อหัดได้พร้อมเพรียงแล้วจึงให้คนไปบอกเจ้าเมืองหงอ อับหลีเสียดายภรรยาจึงขัดเคืองไม่ต้องการซุ่นบู๊จู๋ไว้ใช้งานต่อไป หงอจูสู่รู้เรื่องจึงบอกว่าหญิงงามพอจะหาได้แต่แม่ทัพที่มีสติปัญญาเหมือนซุ่นบู๊จู๋หายาก อับหลีได้ฟังก็คิดได้จึงตั้งซุ่นบู๊จู๋ให้เป็นเสียงจงกุ๋นขุนนางผู้ใหญ่

ต่อมาอับหลีตีเมืองฌ้อได้เห็นว่าซุ่นบู๊จู๋มีความชอบมากจะตั้งให้เป็นขุนนางผู้ใหญ่แต่ซุ่นบู๊จู๋พิเคราะห์ว่าชะตาเมืองหงอไม่ยั่งยืนถึงจะเป็นขุนนางก็ไม่ยืดยาวจึงแกล้งพูดบิดพลิ้วว่าตนเป็นคนบ้านนอกจะทำราชการเป็นขุนนางนั้นเหลือสติปัญญาจะขอลาไป อับหลีขอร้องหลายครั้ง ซุ่นบู๊จู๋ก็ปฏิเสธ อับหลีจึงมอบเงินทองบรรทุกเกวียน 2 เล่มให้ ซุ่นบู๊จู๋นำสิ่งของเหล่านั้นแจกคนยากจนไปจนหมดแล้วก็หลบอยู่ในป่าไม่ให้ใครพบ