เกาเจียน หรืออวดอ๋อง*เป็นตัวละครในเรื่องเลียดก๊ก เป็นเจ้าเมืองอวด*สืบต่อจากบิดา
หงออ๋อง*เจ้าเมืองหงอ*เห็นว่าเจ้าเมืองอวดซึ่งเป็นบิดาของเกาเจียนเสียชีวิตจึงอยากจะยกทัพไปตีเมืองอวด หงอจูสู่*ได้พยายามทัดทานว่าเจ้าเมืองอวดเพิ่งตายยังไม่ได้จัดแจงงานศพไม่ควรยกทัพไปเวลานี้จะเป็นที่ครหานินทาได้แต่หงออ๋องไม่ฟังแล้วให้เป๊กพี* อังสู* และจวนเง* จัดทัพสามหมื่นคนยกไปตีเมืองอวด
ฝ่ายเมืองอวดเกาเจียนซึ่งเป็นอวดอ๋องแทนบิดาได้ยกทัพออกรับศึก ครั้นเห็นหงออ๋องออกมาตรวจค่ายจึงชวนกันไล่ฆ่าฟันทหารเมืองหงอ หงออ๋องถูกอาวุธที่เท้าจนเสียชีวิตในเวลาต่อมา เป๊กพีผู้เป็นแม่ทัพจึงให้นำศพหงออ๋องกลับเมืองหงอ
ครั้นภายหลังฮูเฉ*ได้เป็นเจ้าเมืองหงอแทนอับหลี*แล้วจึงยกทัพไปตีเมืองอวด ครั้งนี้เกาเจียนสู้ไม่ได้ บุนจง*จึงแนะนำให้ยอมแพ้แล้วให้จัดของไปให้เป๊กพีซึ่งเป็นคนโลภให้ช่วยพูดกับหงออ๋องไม่ให้สังหารเกาเจียน ครั้นเป๊กพีได้รับของจากบุนจงจึงรับปากที่จะช่วย รุ่งขึ้นเป๊กพีจึงไปพูดกับหงออ๋องว่าเกาเจียนยอมเป็นเมืองขึ้น หงออ๋องไม่ยอมเพราะคิดจะแก้แค้นเกาเจียน แต่เป๊กพีช่วยเกลี้ยกล่อมจนยอมแล้วบังคับให้เกาเจียนพร้อมด้วยภรรยาและฮวมเล้*ขุนนางตำแหน่งไตหูไปเป็นทาสรับใช้ที่เมืองหงอ
เมื่อเดินทางไปถึงเมืองหงอ ฮูเฉหงออ๋องให้เกาเจียนและภรรยาไปรักษาศพอับหลีแล้วให้ไปเลี้ยงม้าและให้แต่งตัวเหมือนนักโทษ เมื่อฮูเฉจะเดินทางไปไหนจะให้เกาเจียนผูกม้าเทียมเกวียนถือแส้คอย แล้วให้จูงม้านำเกวียนฮูเฉไปทุกครั้ง ชาวเมืองก็ออกมาดู เกาเจียนรู้สึกละอาย เกาเจียนกับภรรยาและฮวมเล้อยู่รักษาศพอับหลีและเลี้ยงม้าให้ฮูเฉได้ 2 ปี เป๊กพีพยายามช่วยพูดจนฮูเฉคิดจะปล่อยเกาเจียนกลับเมืองแต่หงอจูสู่ห้ามไว้
ต่อมาฮูเฉไม่สบาย เกาเจียนขอให้เป๊กพีพาไปพบฮูเฉเพื่อชิมอุจจาระของฮูเฉ เป๊กพีก็พาเข้าไป เมื่อไปถึงเกาเจียนเปิดฝาถังชิมอุจจาระแล้วเข้าไปคุกเข่าคำนับฮูเฉแล้วบอกว่าตนชิมอุจจาระแล้วฮูเฉคงจะหาย ฮูเฉเห็นเกาเจียนชิมอุจจาระก็คิดว่าเกาเจียนมีความกตัญญูซื่อสัตย์ ต่อมาจึงยอมปล่อยเกาเจียนกลับเมืองอวดเป็นอ๋องตามเดิม
เกาเจียนอวดอ๋องได้พยายามฟื้นฟูบ้านเมืองและเพื่อไม่ให้ตนลืมความแค้น เกาเจียนจึงเอาไม้ท่อนกลมยาวศอกเศษมาประมาณ 50 ท่อนเรียงไว้รองนอน แล้วตรึกตรองที่จะแก้แค้นเมืองหงอทุกเวลา แม้ง่วงนอนเมื่อใดเกาเจียนก็เด็ดดีสุกรมากินทีละน้อยพอให้ขมจะได้ไม่หลับแล้วเร่งให้เพิ่มจำนวนประชากร ขณะเดียวกันก็ส่งเครื่องบรรณาการไปให้ฮูเฉเพื่อไม่ให้ระแวง
ต่อมาเกาเจียนส่งนางไซซี*กับนางแต้ตั๋น*ไปให้ฮูเฉ ฮูเฉได้นางทั้งสองมาก็ไม่ระแวงสงสัยเกาเจียนอีกและไม่สนใจราชการบ้านเมือง เมื่อหงอจูสู่ทัดทานประกอบกับเป๊กพียุยง ฮูเฉโกรธจึงโยนกระบี่อาญาสิทธิ์มาให้หงอจูสู่ หงอจูสู่ไม่กลัวตายแหงนหน้ามองฟ้าแล้วถอนใจกล่าวว่าถึงตายก็ไม่เสียดายชีวิตแต่น้อยใจที่ได้ทำนุบำรุงฮูเฉมาตั้งแต่ต้นแต่ฮูเฉไม่นึกถึงความชอบ เชื่อฟังคนอื่นยุยง ตนก็จะขอลาตายและทำนายว่าต่อไปฮูเฉจะเดือดร้อนเพราะเกาเจียนจะมาแก้แค้น
หงอจูสู่สั่งคนสนิทว่าหากตนตายให้ควักเอาดวงตาไปติดไว้ที่ประตูเมืองฝ่ายตะวันออกเพื่อจะขอดูทัพเมืองอวดแล้วหงอจูสู่ก็เอากระบี่เชือดคอตาย ฮูเฉให้ทหารตัดศีรษะหงอจูสู่ไปทิ้งนอกเมือง คนสนิทของหงอจูสู่จึงควักดวงตาของหงอจูสู่ไปติดไว้ที่ประตูเมืองด้านทิศตะวันออก
ครั้นหงอจูสู่ตายแล้วฮูเฉก็ยิ่งประมาท ยกทัพไปเมืองโอย*แล้วให้คนถือหนังสือไปบอกหัวเมืองฝ่ายเหนือให้มาประชุมทำสัตย์สาบานที่ตำบลอุยตี๋* ฝ่ายเกาเจียนรู้ว่าฮูเฉยกทัพออกไปจากเมืองก็ยกทัพไปตีเมืองหงอและสังหารไทจูอิวตี๋*กับกองซุนทีหยง*ตาย ฮูเฉจึงยกทัพกลับมาแล้วให้เป๊กพีไปเจรจากับเกาเจียน เกาเจียนยอมยกทัพกลับ
ภายหลังฮูเฉคิดกำเริบว่าหัวเมืองทั้งปวงเกรงฝีมือจึงไม่เอาใจใส่บ้านเมืองหลงอยู่ด้วยสาวงาม เกาเจียนจึงยกทัพมาตีเมืองหงออีกครั้ง ฮูเฉยกทัพเรือไปต้านทานแต่แตกทัพหนีไปอยู่ที่เขาอูซุย* เกาเจียนจึงยกทหารติดตามไปล้อมไว้ ฮูเฉเขียนจดหมายออกมาขอยอมอ่อนน้อม เกาเจียนไม่ยอม ฮูเฉคิดเสียใจว่าไม่เชื่อฟังหงอจูสู่กับกองซุนเซง* รู้สึกละอายไม่กล้าสู้หน้าในเมืองผีจึงให้คนสนิทเอาแพรโล่มาซ้อนปิดหน้าแล้วชักกระบี่เชือดคอตาย เกาเจียนจึงเข้าเมืองหงอ จากนั้นฆ่าเป๊กพีเสียแล้วขนสมบัติทั้งปวงกลับไปเมืองอวด แล้วจัดยกทัพจะไปเมืองหลวง ฝ่ายเจ้าเมืองจิ้น* เจ้าเมืองเจ๋* เจ้าเมืองซอง* และเจ้าเมืองฬ่อ*เห็นว่าเกาเจียนฆ่าฮูเฉแล้วจะยกทัพไปเมืองหลวงจึงออกไปต้อนรับที่ตำบลซูจิว* แล้วส่งเครื่องบรรณาการไปเมืองหลวง พระเจ้าจิวงวนอ๋อง*จึงตั้งให้เมืองอวดเป็นหัวเมืองเอก ต่อมาเกาเจียนป่วย โรคกำเริบถึงแก่ความตาย ได้เป็นเจ้าเมืองอยู่ 17 ปี
นามานุกรม