เกาเจียน หรืออวดอ๋อง*เป็นตัวละครในเรื่องเลียดก๊ก เป็นเจ้าเมืองอวด*สืบต่อจากบิดา 

 

หงออ๋อง*เจ้าเมืองหงอ*เห็นว่าเจ้าเมืองอวดซึ่งเป็นบิดาของเกาเจียนเสียชีวิตจึงอยากจะยกทัพไปตีเมืองอวด หงอจูสู่*ได้พยายามทัดทานว่าเจ้าเมืองอวดเพิ่งตายยังไม่ได้จัดแจงงานศพไม่ควรยกทัพไปเวลานี้จะเป็นที่ครหานินทาได้แต่หงออ๋องไม่ฟังแล้วให้เป๊กพี*  อังสู*  และจวนเง*  จัดทัพสามหมื่นคนยกไปตีเมืองอวด 

 

ฝ่ายเมืองอวดเกาเจียนซึ่งเป็นอวดอ๋องแทนบิดาได้ยกทัพออกรับศึก  ครั้นเห็นหงออ๋องออกมาตรวจค่ายจึงชวนกันไล่ฆ่าฟันทหารเมืองหงอ หงออ๋องถูกอาวุธที่เท้าจนเสียชีวิตในเวลาต่อมา เป๊กพีผู้เป็นแม่ทัพจึงให้นำศพหงออ๋องกลับเมืองหงอ

 

ครั้นภายหลังฮูเฉ*ได้เป็นเจ้าเมืองหงอแทนอับหลี*แล้วจึงยกทัพไปตีเมืองอวด ครั้งนี้เกาเจียนสู้ไม่ได้  บุนจง*จึงแนะนำให้ยอมแพ้แล้วให้จัดของไปให้เป๊กพีซึ่งเป็นคนโลภให้ช่วยพูดกับหงออ๋องไม่ให้สังหารเกาเจียน   ครั้นเป๊กพีได้รับของจากบุนจงจึงรับปากที่จะช่วย  รุ่งขึ้นเป๊กพีจึงไปพูดกับหงออ๋องว่าเกาเจียนยอมเป็นเมืองขึ้น   หงออ๋องไม่ยอมเพราะคิดจะแก้แค้นเกาเจียน  แต่เป๊กพีช่วยเกลี้ยกล่อมจนยอมแล้วบังคับให้เกาเจียนพร้อมด้วยภรรยาและฮวมเล้*ขุนนางตำแหน่งไตหูไปเป็นทาสรับใช้ที่เมืองหงอ

 

เมื่อเดินทางไปถึงเมืองหงอ   ฮูเฉหงออ๋องให้เกาเจียนและภรรยาไปรักษาศพอับหลีแล้วให้ไปเลี้ยงม้าและให้แต่งตัวเหมือนนักโทษ   เมื่อฮูเฉจะเดินทางไปไหนจะให้เกาเจียนผูกม้าเทียมเกวียนถือแส้คอย   แล้วให้จูงม้านำเกวียนฮูเฉไปทุกครั้ง ชาวเมืองก็ออกมาดู  เกาเจียนรู้สึกละอาย  เกาเจียนกับภรรยาและฮวมเล้อยู่รักษาศพอับหลีและเลี้ยงม้าให้ฮูเฉได้ 2 ปี  เป๊กพีพยายามช่วยพูดจนฮูเฉคิดจะปล่อยเกาเจียนกลับเมืองแต่หงอจูสู่ห้ามไว้ 

 

ต่อมาฮูเฉไม่สบาย   เกาเจียนขอให้เป๊กพีพาไปพบฮูเฉเพื่อชิมอุจจาระของฮูเฉ   เป๊กพีก็พาเข้าไป เมื่อไปถึงเกาเจียนเปิดฝาถังชิมอุจจาระแล้วเข้าไปคุกเข่าคำนับฮูเฉแล้วบอกว่าตนชิมอุจจาระแล้วฮูเฉคงจะหาย   ฮูเฉเห็นเกาเจียนชิมอุจจาระก็คิดว่าเกาเจียนมีความกตัญญูซื่อสัตย์  ต่อมาจึงยอมปล่อยเกาเจียนกลับเมืองอวดเป็นอ๋องตามเดิม 

 

เกาเจียนอวดอ๋องได้พยายามฟื้นฟูบ้านเมืองและเพื่อไม่ให้ตนลืมความแค้น   เกาเจียนจึงเอาไม้ท่อนกลมยาวศอกเศษมาประมาณ 50 ท่อนเรียงไว้รองนอน  แล้วตรึกตรองที่จะแก้แค้นเมืองหงอทุกเวลา แม้ง่วงนอนเมื่อใดเกาเจียนก็เด็ดดีสุกรมากินทีละน้อยพอให้ขมจะได้ไม่หลับแล้วเร่งให้เพิ่มจำนวนประชากร  ขณะเดียวกันก็ส่งเครื่องบรรณาการไปให้ฮูเฉเพื่อไม่ให้ระแวง

 

ต่อมาเกาเจียนส่งนางไซซี*กับนางแต้ตั๋น*ไปให้ฮูเฉ   ฮูเฉได้นางทั้งสองมาก็ไม่ระแวงสงสัยเกาเจียนอีกและไม่สนใจราชการบ้านเมือง  เมื่อหงอจูสู่ทัดทานประกอบกับเป๊กพียุยง  ฮูเฉโกรธจึงโยนกระบี่อาญาสิทธิ์มาให้หงอจูสู่  หงอจูสู่ไม่กลัวตายแหงนหน้ามองฟ้าแล้วถอนใจกล่าวว่าถึงตายก็ไม่เสียดายชีวิตแต่น้อยใจที่ได้ทำนุบำรุงฮูเฉมาตั้งแต่ต้นแต่ฮูเฉไม่นึกถึงความชอบ  เชื่อฟังคนอื่นยุยง  ตนก็จะขอลาตายและทำนายว่าต่อไปฮูเฉจะเดือดร้อนเพราะเกาเจียนจะมาแก้แค้น 

 

หงอจูสู่สั่งคนสนิทว่าหากตนตายให้ควักเอาดวงตาไปติดไว้ที่ประตูเมืองฝ่ายตะวันออกเพื่อจะขอดูทัพเมืองอวดแล้วหงอจูสู่ก็เอากระบี่เชือดคอตาย   ฮูเฉให้ทหารตัดศีรษะหงอจูสู่ไปทิ้งนอกเมือง คนสนิทของหงอจูสู่จึงควักดวงตาของหงอจูสู่ไปติดไว้ที่ประตูเมืองด้านทิศตะวันออก

 

ครั้นหงอจูสู่ตายแล้วฮูเฉก็ยิ่งประมาท   ยกทัพไปเมืองโอย*แล้วให้คนถือหนังสือไปบอกหัวเมืองฝ่ายเหนือให้มาประชุมทำสัตย์สาบานที่ตำบลอุยตี๋*  ฝ่ายเกาเจียนรู้ว่าฮูเฉยกทัพออกไปจากเมืองก็ยกทัพไปตีเมืองหงอและสังหารไทจูอิวตี๋*กับกองซุนทีหยง*ตาย   ฮูเฉจึงยกทัพกลับมาแล้วให้เป๊กพีไปเจรจากับเกาเจียน  เกาเจียนยอมยกทัพกลับ

 

ภายหลังฮูเฉคิดกำเริบว่าหัวเมืองทั้งปวงเกรงฝีมือจึงไม่เอาใจใส่บ้านเมืองหลงอยู่ด้วยสาวงาม  เกาเจียนจึงยกทัพมาตีเมืองหงออีกครั้ง  ฮูเฉยกทัพเรือไปต้านทานแต่แตกทัพหนีไปอยู่ที่เขาอูซุย* เกาเจียนจึงยกทหารติดตามไปล้อมไว้   ฮูเฉเขียนจดหมายออกมาขอยอมอ่อนน้อม   เกาเจียนไม่ยอม   ฮูเฉคิดเสียใจว่าไม่เชื่อฟังหงอจูสู่กับกองซุนเซง*  รู้สึกละอายไม่กล้าสู้หน้าในเมืองผีจึงให้คนสนิทเอาแพรโล่มาซ้อนปิดหน้าแล้วชักกระบี่เชือดคอตาย   เกาเจียนจึงเข้าเมืองหงอ จากนั้นฆ่าเป๊กพีเสียแล้วขนสมบัติทั้งปวงกลับไปเมืองอวด แล้วจัดยกทัพจะไปเมืองหลวง  ฝ่ายเจ้าเมืองจิ้น*  เจ้าเมืองเจ๋*  เจ้าเมืองซอง* และเจ้าเมืองฬ่อ*เห็นว่าเกาเจียนฆ่าฮูเฉแล้วจะยกทัพไปเมืองหลวงจึงออกไปต้อนรับที่ตำบลซูจิว* แล้วส่งเครื่องบรรณาการไปเมืองหลวง  พระเจ้าจิวงวนอ๋อง*จึงตั้งให้เมืองอวดเป็นหัวเมืองเอก  ต่อมาเกาเจียนป่วย โรคกำเริบถึงแก่ความตาย ได้เป็นเจ้าเมืองอยู่ 17 ปี