บทละครดึกดำบรรพ์เรื่องคาวีพระนิพนธ์ของสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ เป็นบทละครที่ทรงนำเนื้อเรื่องจากบทละครนอกเรื่องคาวีพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยมาทรงนิพนธ์เพื่อใช้ประกอบการเล่นในการต้อนรับแขกเมือง

คำประพันธ์เป็นกาพย์ยานี 11 กาพย์ฉบัง 16 และกลอนบทละคร โดยมีชื่อเพลงกำกับอยู่ทุกบท บางตอนก็สลับด้วยบทเจรจา เนื้อเรื่องแบ่งเป็น 3 ตอน คือ เผาพระขรรค์ ชุบตัว และหึง โดยเริ่มเรื่องตั้งแต่เมื่อยายเฒ่าทัศประสาทลวงเผาพระขรรค์ของคาวีขณะสรงสนาน แล้วนำนางจันท์สุดาไปถวายท้าวสันนุราช หลวิชัยรู้ว่าคาวีมีภัย เพราะดอกบัวเสี่ยงทายเหี่ยวเฉาลง จึงออกติดตามหาคาวีและช่วยชีวิตไว้ได้ หลังจากนั้นหลวิชัยก็ปลอมเป็นฤษีอาสาชุบตัวท้าวสันนุราชให้เป็นหนุ่ม แล้วผลักท้าวสันนุราชตกลงในกองไฟ และให้คาวีปรากฏตัวแทน นางคันธมาลีเข้าใจผิดคิดว่าคาวีคือท้าวสันนุราชที่ชุบตัวให้เป็นหนุ่ม จึงหึงหวงท้าวสันนุราชจนทะเลาะวิวาทกับนางจันท์สุดา ตอนท้ายจบลงด้วยการขอพรพระเป็นเจ้า และถวายพระพรพระมหากษัตริย์

แสดงละคร 

ลักษณา โตวิวัฒน์ 

ประชุมบทละครดึกดำบรรพ์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์อักษรสาส์น, 2509. (พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานฌาปนกิจนางเลื่อน ประสารอักษรพรรณ ณ เมรุวัดมกุฎกษัตริยาราม 21 พฤษภาคม 2509)

คาวี , เสือโคคำฉันท์ , นางผมหอม , ท้าวสันนุราช , ไวยทัต , คันธมาลี , จันท์สุดา , จันทร์สุดา , จันสุดา , หลวิชัย