ชายยากจนคนหนึ่งจะทำพิธีศราทธ์ให้แก่บิดามารดาที่ล่วงลับ จึงเชิญพราหมณ์ 100 คนมากินเลี้ยง  เมื่อพราหมณ์มาถึง ต่างก็เห็นบ้านเงียบเชียบ ไม่มีการเตรียมอาหาร ไม่มีผู้คนคึกคักเหมือนมีงานเลี้ยง   ชายยากจนออกมาเชิญพราหมณ์ทุกคนไปที่สวนหลังบ้าน  ต่างคนต่างคิดถึงอาหารทิพย์รสวิเศษจึงยอมไปแต่โดยดี  ชายยากจนให้พราหมณ์ยืนล้อมรอบกองฟาง    จากนั้นชายยากจนก็เล่าว่าเมื่อไม่นานมานี้บิดาได้มาเข้าฝันว่าเมื่อยังมีชีวิตอยู่บิดาไม่ได้ทำบุญกุศลใดๆ ประพฤติแต่บาป ด้วยเหตุนี้จึงไปเกิดเป็นลา 

ดังนั้นในการเลี้ยงพราหมณ์ครั้งนี้จึงไม่ได้จัดอาหารสำหรับมนุษย์ไว้ เพราะอาหารที่ประกอบด้วยข้าว  นม  เนย  และสิ่งเลิศรสใดๆ นั้นลากินไม่ได้และไม่เป็นประโยชน์แก่ลา  จึงเชิญให้พราหมณ์กินฟางแทน แล้วจะได้แผ่ส่วนกุศลให้บิดาตนด้วย  พราหมณ์โกรธจัด  จำต้องท่องบท “สัพพี” แต่ไม่รับฟางเป็นอาหารเลี้ยงตามคำเชิญ  จากนั้นพราหมณ์ทั้งหลายก็พากันแยกย้ายกันกลับบ้าน พลางบ่นอำนวยพรให้ชายยากจนผู้นั้นว่า “ขอให้มันตายไปเกิดเปนลาอย่างพ่อมันเทอญ

กิตติชัย พินโน 

เสฐียรโกเศศ [พระยาอนุมานราชธน]. “เกิดเปนลา.” ไทยเขษม  2, 11 (15 มีนาคม 2468): 1793-1795.

วรรณคดีไทยสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว , ร.6 , พระยาอนุมานราชธน , เสฐียรโกเศศ , ชายยากจน , สัพพี , พิธีศราทธ์ 

แปลจากภาษาต่างประเทศ ไม่ปรากฏชื่อเรื่องและชื่อผู้แต่ง ลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์รายเดือนไทยเขษม ปีที่ 2 เล่มที่ 11 เมื่อวันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2468