พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว 

กลอน 

กลอนบทละคร 

นางสาวเรไร เรี่ยมเร่ เป็นหญิงสาวรูปงาม มีใจรักใคร่อยู่กับนายสมัย ฟรีสกุล ชายหนุ่มท่าทางโก้เก๋  แต่มารดาของเรไรจะยกเรไรให้สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประทีปแก้วเตร็ดฟ้าซึ่งเป็นชายชราที่ร่ำรวย แต่มีนิสัยบ้าตัณหา เรไรปฏิเสธมารดาไม่ได้จึงหนีไปเมืองเหนือ ขณะที่นายสมัยกำลังออกตามหาเรไร  ก็รู้ว่าสมเด็จเจ้าพระยาฯ ส่งนายหอยโข่งทนายประจำตัวให้สะกดรอยตามนายสมัย  นายสมัยจึงหลอกนายหอยโข่งว่าตนเป็นนักสืบจะช่วยตามหาเรไร  นายสมัยปลอมตัวเป็นผู้หญิงไปอยู่กับเรไรที่บ้านเจ๊สัวตั้งแชซึ่งเป็นพ่อค้ามั่งมี  เจ๊สัวตั้งแชเข้าใจว่านายสมัยเป็นผู้หญิงจึงพูดจาเกี้ยว ขณะที่นายสมัยกำลังพูดจากับเจ๊สัวตั้งแชอยู่นั้น นายหอยโข่งและคนของสมเด็จเจ้าพระยาฯ ก็แอบลักพาเรไรกลับมากรุงเทพฯ เรไรต้องมาอยู่บ้านสมเด็จเจ้าพระยาฯ รู้สึกทุกข์ใจและคิดถึงนายสมัย  จึงกินยาตาย  สมเด็จเจ้าพระยาฯ เห็นเรไรฆ่าตัวตายก็เป็นลมแล้วสิ้นใจ นายสมัยมาพบเรไรตายแล้ว เสียใจจึงยิงตัวตายตาม

วีรฉัตร วรรณคดี 

มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. ละครพูดเรื่องน้อยอินทเสน ความดีมีไชย เจ้าข้า,สารวัด! เห็นแก่ลูก ตั้งจิตคิดคลั่ง พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา, 2515.

วรรณคดีไทยสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว , ร.6 , ไก่เขียว , วรรณคดีบทละคร 

ตั้งจิตคิดคลั่ง หรือผูกจิตคิดคลั่ง หรือชื่นใจไม่สมัค เป็นวรรณคดีบทละคร พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชนิพนธ์ไว้ 2 สำนวน สำนวนแรกใช้พระนามแฝงว่า “ไก่เขียว” ทรงพระราชนิพนธ์สำหรับคณะละครสะดุ้งเวียง จัดแสดงในงานฉลองจิตรลดาสภาคาร ในวันเสาร์ที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2456 พระราชนิพนธ์สำนวนนี้มีชื่อเรียกอีก 2 ชื่อ คือ เมื่อพิมพ์ในสูจิบัตรการแสดงใช้ชื่อว่า “ผูกจิตคิดคลั่ง” และเมื่อจัดพิมพ์เป็นเล่มครั้งแรกใช้ชื่อว่า “ชื่นใจไม่สมัค” สำนวนที่ 2 ทรงพระราชนิพนธ์สำหรับคณะละครเกเรกำดัดเมื่อ พ.ศ. 2462 มีชื่อว่าเรื่อง “ตั้งจิตคิดคลั่ง” ซึ่งทรงบอกว่าเป็น “ลครร้องโก้เจี๊ยบ ฝีปาก ‘เจ้าเงอะ’” เมื่อลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ดุสิตสมิต ฉบับที่ 38, 39, 40, 42, 43,44 และ 45 ระหว่างเดือนกันยายนถึงตุลาคม พ.ศ. 2462