TLD-004-092
ต้นหมาปลายหมา
พ.ศ. 2462
กลอน , ร้อยแก้ว
ความเรียง
หมาตัวหนึ่งเข้าไปขโมยอาหารของชาวบ้านในชนบทและถูกไล่ตีออกมา หมารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม จึงบ่นน้อยใจในโชคชะตา รุกขเทวดาที่อยู่ในบริเวณนั้นได้ยินก็รู้สึกรำคาญ แม้รุกขเทวดาจะพยายามอธิบายให้หมาเข้าใจว่าการไม่ทำการงานคอยขโมยของผู้อื่นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง หมาก็ไม่ฟัง และขอพรรุกขเทวดาว่าอยากจะเป็นคน รุกขเทวดาเห็นว่าเป็นหนทางที่จะให้บทเรียนแก่หมาได้ จึงให้พรไปตามต้องการ เมื่อหมาได้เป็นคนแล้ว ก็ไม่ได้ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น ยังคงเกียจคร้าน มีชีวิตที่ยากลำบากต่อไป จึงขอพรรุกขเทวดาให้ได้เป็นผู้อื่นที่คิดว่าดีกว่าไปเรื่อยๆ ทั้งเป็นเจ้าเมือง เป็นพญามหากษัตริย์ เป็นพระอาทิตย์ เป็นเมฆฝน เป็นพายุ เป็นจอมปลวก และในที่สุดเป็นหมู แต่ไม่ว่ารุกขเทวดาจะประสาทพรให้เป็นอะไรตามที่ขอทั้งหมด หมาก็ไม่พอใจและไม่ได้ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น จนในที่สุดจึงขอพรให้ตนกลับเป็นหมาตามเดิม
ศรีอยุธยา [พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว]. “ต้นหมาปลายหมา.” ดุสิตสมิต เล่ม 2. ฉบับพิเศษ – 66 (มกราคม – กุมภาพันธ์ - มีนาคม 2462). กรุงเทพฯ: มูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัย, 2533.
Copyright © 2015 ฐานข้อมูลนามานุกรมวรรณคดีไทย : Thai Literature Directory
นามานุกรม
